Wat gaat de tijd toch snel! Dagen volgen elkaar in rap tempo op en voor ik het weet is er alweer een week voorbij. Het enige wat je vrijheid tijdens het reizen beperkt is de einddatum die steeds dichterbij lijkt te komen. Zo ging de tijd ook SUPER snel in Vietnam. Laten we het maar zien als een goed teken, een teken dat ik het ontzettend naar mijn zin heb gehad!

Ik begon mijn reis door Vietnam in het noorden, in de stad Hanoi. Om twaalf uur ’s nachts kwam ik aan op het vliegveld van de stad. Bepakt en bezakt ging ik op zoek naar de chauffeur met een bordje met mijn naam erop. Niemand te zien natuurlijk. Na een zoektocht van een half uur zag ik nog een laatste chauffeur beteuterd met zijn bordje op de stoeprand zitten. Ik dacht: dat moet hem zijn. En ja hoor, zijn gezicht klaarde op toen hij mij aan zag komen lopen. We vertrokken richting de stad. Vietnam is het eerste land dat ik helemaal alleen zou gaan doen, zonder groep waar ik me bij aan kon sluiten. Best wel spannend moet ik zeggen, vooral omdat andere reizigers me vertelden dat Vietnam een stuk minder ontwikkeld zou zijn dan China.

De volgende dag ging ik er in mijn eentje op uit om de stad te verkennen. Ik moet zeggen dat ik voor het eerst tijdens mijn reis een lichte cultuurshock ervoer. De stad zit bomvol met scooters die alle kanten op vliegen. Oversteken is in Vietnam een hele uitdaging. Ik leerde al snel dat de beste techniek is om het gewoon te doen. Je loopt gewoon naar de overkant van de weg en de scooters zullen allemaal voor je uitwijken. Die dag bezocht ik het oude centrum van de stad waar het stikt van de kleine winkeltjes, eenmanszaakjes en restaurantjes. Er is zo veel te zien, ik keek mijn ogen uit!

Hanoi zou de week daarna mijn uitvalsbasis worden. De volgende dag ging ik vanuit de stad met een tour mee naar Halong Bay. Met de hele groep gingen we aan boord van een cruiseschip om daar een nachtje door te brengen. De boot bracht ons naar het prachtige Halong Bay. Halong Bay bestaat uit puntige, rotsachtige bergen die boven het wateroppervlak van de baai uitsteken. Een indrukwekkend en prachtig landschap om te zien. ’s Middags voeren we met een kajak tussen de rotsen door. Een van de tofste dingen die ik op reis heb gedaan! De volgende dag ging ik aan land op Cat Ba eiland. Cat Ba is een heel knus eilandje met een paar mooie strandjes. Samen met een Canadees stel maakte ik een wandeling over het eiland.

Ik had besloten om vanuit Halong Bay gelijk door te gaan naar Sapa. Rond vier uur zou ik terug zijn in Hanoi en om half zeven zou ik de nachtbus naar Sapa pakken. Natuurlijk liep mijn plan redelijk in de soep en waren we pas rond half zes terug in Hanoi. Het was een kleine chaos, maar ik redde het toch om op tijd bij de nachtbus te zijn. Op het reisbureau ontmoette ik de nieuwe groep waarmee ik naar Sapa zou reizen. Er was gelijk een klik en ik had heel veel zin in de komende dagen! Sapa is een van de mooiste, maar ook een van de zwaarste dingen die ik tijdens mijn reis heb gedaan. De weergoden waren ons niet heel gunstig gezind (dat is nog een understatement). De regen viel met bakken uit de lucht. Toch vertrokken we de volgende ochtend direct vanuit de nachtbus voor een trekking van zeventien kilometer. Ik had verwacht dat we zeventien kilometer zouden gaan wandelen, maar het werd zeventien kilometer klimwerk. De ondergrond bestond uit klei en modder, dus daar waren mijn Nike’s ook zeker niet tegen bestemd. Iedereen in de groep ging zo’n dertig keer vol op zijn gezicht. Klinkt niet echt als een topdag, maar we hadden de grootste lol. De prachtige omgeving van Sapa maakte ook ontzettend veel goed. ’s Avonds verbleven we in een Homestay ergens in de bergen. De familie was erg gastvrij en we hadden een gezellige avond rondom het kampvuur. De volgende dag deden we een iets minder heftige trekking van twaalf kilometer om vervolgens helemaal kapot met de nachtbus weer terug te gaan. Normaal kan ik niet zo goed slapen in een bus, maar ik moet zeggen dat dat op dat moment geen probleem was! Ik nam afscheid van mijn groep, maar we spraken af om elkaar later in Vietnam weer te zien.

De volgende dag ging ik met de bus naar Ninh Binh om daar een aantal tempels te bekijken en om een boottocht te doen door het mooie landschap. Ninh Binh is een beetje zoals Halong Bay, maar dan op het land. Het landschap leek ook erg op de gebergtes die ik in China heb gezien. Ik moet toegeven dat ik deze tour niet heel erg bijzonder vond. De boottocht was erg toeristisch en daar ben ik wel een beetje allergisch voor. Ik ben erachter gekomen dat ik liever zelf ontdek en mijn eigen ding doe. Ik ontmoette in Ninh Binh wel twee leuke meiden waar ik de week daarna mee ben verder gereisd. De dag daarna gingen we met zijn drieën naar de stad Hue. Helaas was het weer in Hue erg slecht en konden we daardoor niet lekker rondlopen in de stad. We maakten er het beste van en dronken een lekker cocktailtje op het terras van ons hostel. Ook niet verkeerd!

’s Ochtends maakte ik me klaar om verder te reizen. Om zes uur ’s ochtends stond ik op en opeens stond ik oog in oog met Merel, een van de meisjes die ik in Sapa had leren kennen. Het duurde een seconde of vijf voor het doordrong dat we elkaar kenden, maar ik vond het erg leuk om haar weer te zien! Heel toevallig ook dat we in dezelfde dorm terecht waren gekomen. Ik sprak af haar weer te ontmoeten in Hoi An, vanaf daar zijn we met zijn tweeën doorgereisd. Maar goed, dat komt later! Eerst terug naar de tour die we vanuit Hue maakten. ’s Ochtends vroeg vertrokken we naar de Paradise Cave en de Dark Cave in Dong Ha. Ik heb nog nooit zoiets gezien! De grotten zijn enorm en het landschap vol stalagmieten en stalactieten is adembenemend. ’s Ochtends bekeken we de grotten en ’s middags was het tijd voor wat actie. We bezochten de Dark Cave, een grot die je alleen door middel van een zipline kon bereiken. Degenen die mij goed kennen weten dat ik ONTZETTENDE hoogtevrees heb en dat de hoge zipline dus niet het beste in mij naar boven haalt. Ik verzamelde al mijn moed en deed het toch. Vanaf het moment dat ik van de toren af sprong viel het ontzettend mee. Het was gewoon een lange kabelbaan en ik vond het zelfs heel leuk! Het enige hilarische was nog dat ik niet zwaar genoeg was om het eind van de kabelbaan te halen en dat ze me met een stok aan mijn been naar het einde moesten hengelen:’). Misschien toch maar wat meer eten.

De dag na de Paradise Cave en de Dark Cave was het tijd voor een motortocht van Hue naar Hoi An. Het was de eerste keer dat ik achterop een motor zat. Ik vond het even spannend, maar na een paar minuten wilde ik niks anders meer. Wat een geweldige ervaring was dat! Deze ervaring staat zeker in de top tien van tofste dingen die ik ooit heb gedaan. Samen met onze Easyriders en Sylvia maakte ik een tocht door de Hy Van bergpas. Motorrijden geeft je echt een gevoel van ultieme vrijheid, ik vond het geweldig!

Na deze toffe dag kwamen we aan in Hoi An. Ik had van iedereen gehoord dat Hoi An het leukste plaatsje van Vietnam was. Ook had ik goede verhalen gehoord over het Vietnam Backpackers Hostel, dus ik had besloten dit hostel te boeken. Geen slechte keus moet ik zeggen! Uiteindelijk ben ik vijf dagen in Hoi An blijven hangen. De sfeer in het hostel was zo goed en gemoedelijk dat ik besloot om nog wat langer te blijven dan ik eigenlijk gepland had. Na een dag kwam Merel ook naar het hostel en nog een dag later kwamen Esther en Ellis, de andere meiden van Sapa, ook naar het hostel. Sylvia en Jacqueline (de meiden van Ninh Binh) waren ook nog in Hoi An en met zijn allen hadden we een heel toffe tijd. Het stadje Hoi An is een stadje vol met lampionnen die ’s avonds allemaal oplichten. Het is een toeristisch plaatsje, maar de gezelligheid en de sfeer met de lampionnen maken het zeker een bezoek waard! Onze tijd in Hoi An stond eigenlijk vooral in het teken van feesten. ’s Avonds sloten we aan bij de pubcrawl van het hostel die steevast eindigde in Tiger Tiger I & II, de meest foute bars die ik ooit heb gezien.

Vanuit Hoi An reisden Merel en ik samen verder. Daarover vertel ik meer in mijn volgende blog, Vietnam deel II: van Hoi An naar Saigon.