Het duurde even, maar hier is ie dan eindelijk: mijn eerste reisverslag! Ik heb de laatste vier dagen in de trein gezeten en dus genoeg tijd gehad om er iets moois van te maken. Het eerste gedeelte van de reis zit er inmiddels op: we reisden van Sint-Petersburg helemaal naar Irkoetsk. Deze afstand van ongeveer 6000 kilometer legden we af met een dieseltrein die snelheden van ongeveer 100 kilometer per uur bereikt.

Tijd speelt geen rol (en toch ook weer wel)

Ik ben er wel achter gekomen dat je je van tevoren niet kunt voorstellen hoe deze reis gaat zijn. Ik wist van tevoren dat ik vier dagen in de trein zou zitten en dat ik heel Siberië zou doorkruisen, maar daadwerkelijk ervaren hoe het is als de tijd even stil staat is iets wat ik nog nooit eerder meemaakte. Je raakt in de trein je besef van tijd kwijt en dat is best wel een vreemde ervaring. Alle dagen lijken op elkaar en op dag drie was ik er niet meer zeker van hoeveel dagen we eigenlijk al op pad waren. Je gaat terugdenken aan wat je allemaal hebt gedaan en komt steeds weer bij hetzelfde antwoord: niet zo gek veel. Vier dagen in de trein heeft zo zijn voordelen. Ik heb denk ik nog nooit zo veel tijd gehad om bij te komen en rust te pakken. Je kunt echt doen en laten wat je wil. Als je wilt lezen, dan ga je lezen. Als je wilt slapen, dan ga je slapen. Heerlijk! Ik nam uitgebreid de tijd om naar de uitgestrekte en besneeuwde landschappen van Siberië te kijken en ik had alle tijd om te genieten.

Vergist je alleen niet: vier dagen is echt wel een lange tijd. Iedereen bereikt een punt waarop tijd zich tegen je keert. De stalen wanden van de trein komen op je af en je wordt misselijk van het idee dat je nog wel eventjes in de trein zit opgesloten. Het is zover, je hebt treingekte. Sommigen druipen af naar hun treincabine om daar in bed te mokken, anderen vliegen tegen het plafond van de trein omhoog. De beste manier om er vanaf te komen? Geef jezelf elke dag een nieuwe missie (zoals het schrijven van deze blog).

Cultuurshock

Op de tweede dag besloot ik samen met twee andere reisgenoten om eens te gaan kijken wat er nog meer in de trein gebeurde. Zelf zitten we in de tweedeklas, maar we wilden ook weleens zien hoe het er in de derdeklas aan toe ging. Best heftig, kan ik je vertellen. Ik ging een derdeklaswagon binnen en het eerste wat ik zag waren zo’n dertig nieuwsgierig terugkijkende gezichten. De derdeklaswagon was echt tot de nok toe gevuld met mensen. Iedereen had een eigen bank om op te slapen, maar daarmee was alles gezegd. Van privacy was weinig sprake. We liepen verder door de wagon en een raar gevoel overviel me. De vreemde gezichten, de vreemde geuren, de vreemde taferelen: ik had een cultuurshock. Ik nam het bijzondere tafereel zo goed mogelijk in me op en aan de andere kant wilde ik ook zo snel mogelijk weer weg omdat het me wel een beetje zenuwachtig maakte. Een bijzondere ervaring.

Vriendelijke gezichten

Een treincoupé met dertig man is misschien wat overdonderend, maar wanneer je de mensen in de trein een op een sprak waren ze erg vriendelijk. Ook al sprak niemand een woord Engels, het meeste treinpersoneel was wel in voor een lolletje.

De conductrice die orde moest houden in de trein was iets minder blij met ons. De eerste avond eindigde al in Russisch geschreeuw van haar kant toen ze een fles Wodka spotte, dus besloten we het daarna wat rustiger aan te doen. We probeerden haar te paaien met chocola, maar die pogingen liepen helaas op niets uit. Gelukkig hebben we Irkoetsk gehaald zonder uit de trein te worden gegooid.