Wat is de tijd toch snel gegaan, mijn reis zit er alweer op! Inmiddels ben ik alweer een weekje thuis. Maar ja dat het zo snel voorbij is gegaan is natuurlijk wel een goed teken. Ik heb het zo ontzettend goed naar mijn zin gehad! Maarrr… jullie hebben nog een blog over Nieuw Zeeland van mij tegoed.

Het laatste land, maar zeker niet het minste: Nieuw Zeeland. Wát een prachtig land met een ongekende berg natuurschoon waar je u tegen zegt. Om het kwartier (niet overdreven) was ik verwonderd door een nieuw prachtig landschap dat zich aan je voorbij trekt. Ik reisde in Nieuw Zeeland met Stray, een busmaatschappij voor mensen die Nieuw Zeeland ‘off the beaten track’ willen verkennen. Geen bus vol oudjes of Aziaten dus, maar een groep van jonge mensen met aan de leiding een enthousiaste gids die echt álles wist over iedere plek in Nieuw Zeeland. Als je zin had om ergens langer te blijven was dat ook geen probleem. Je kon gewoon uit de bus stappen en een paar dagen later een volgende bus nemen. Ideaal!

Ik begon mijn reis door Nieuw Zeeland in Christchurch. Veel tijd om de stad te verkennen was er niet, want mijn vliegtuig landde om twaalf uur ’s avonds en de volgende dag was ik om acht uur ’s ochtends alweer onderweg naar de volgende bestemming. Mijn eerste ochtend bestond dus vooral uit stress en een hoop regen. Maar goed, toen ik eenmaal in de bus zat was er tijd voor ontspanning. We maakten gelijk een flinke rit naar Picton, een plaatsje aan de kust. Picton is maar een klein plaatsje (zoals eigenlijk alle plaatsjes in Nieuw Zeeland), maar vormt de perfecte uitvalsbasis voor een mooie fiets- of wandeltocht langs de kustlijn. Picton vormt het begin van de Queen Charlotte Track, een wandeltocht van 3 tot 5 dagen. Helaas hadden wij daar geen tijd voor. We kozen voor een fietstocht langs de kustlijn. Met het bergachtige landschap was het flink doortrappen, maar het uitzicht was het dubbel en dwars waard. Ik had zelfs wel lol in het fietsen, misschien moet ik toch maar een wielercarrière overwegen (wat zal papa trots zijn). In Picton heb je ook een Dutch Bakery met allerlei Nederlandse lekkernijen. Daar moesten we natuurlijk even naar binnen, want daar hadden we al vier maanden niet meer van kunnen proeven. Ik kwam naar buiten met een kaneelbroodje. Ik weet eigenlijk niet wat daar Nederlands aan was, maar het was wel lekker.

Vanuit Picton gingen we door naar Nelson voor een kleine tussenstop. De bus van Nelson naar Abel Tasman National Park was helaas vol (dat is wel het nadeel van Stray), dus ik besloot de volgende dag zelf af te reizen naar Abel Tasman. Ik wilde eerst gaan liften, maar ik bedacht me en heb de bus genomen. Ik was heel moe en wilde graag even slapen in de bus, maar de buschauffeur bleef maar dingen vertellen over de omgeving en aangezien ik zijn énige publiek was, luisterde ik maar beleefd naar wat hij te vertellen had.

Abel Tasman National Park is een prachtige plek. We verbleven aan de rand van het National Park in een accommodatie genaamd ‘The Barn’. Vanuit je bed was het ongeveer vijf stappen naar de rand van het national park waar je allerlei toffe activiteiten kon doen. Ik koos ervoor om de eerste dag een wandeling door het park te maken. De wandelingen in Nieuw Zeeland zijn over het algemeen niet zomaar een blokje om, maar pittige hikes van drie uur of meer. Die dag wandelde ik dan ook meteen vijf uur. De volgende dag ontmoette ik een Duits meisje en we besloten om te gaan kajakken op zee. Deze tocht was ook niet mis: we legden vijftien kilometer af met de kajak. Gelukkig werden we vervolgens opgehaald door een watertaxi. Onderweg kun je naar een baai waar zeehonden lekker van de zon liggen te genieten. Zeehonden bleken erg brutale beesten. Eentje vond het wel leuk om ons op stang te jagen en bonkte met zijn kop tegen de kajak waardoor we bijna omsloegen.

Vanuit Abel Tasman stapte ik op een nieuwe Stray bus en gingen we door naar Westport. Ik had al gehoord dat Westport een dorp was waar je goed kon surfen. Die kans liet ik natuurlijk niet aan me voorbij gaan! Ik was de enige van de bus die graag wilde surfen, maar stiekem vond ik het wel leuk om helemaal in mijn eentje in het water te zijn. Iedere goede golf is alleen voor jou! Ik had wel een dikke wetsuit nodig, want de buitentemperatuur lag rond de vijf graden. Toch vind ik surfen super tof. Ik zal het in Nederland ook zeker blijven doen!

Vanuit Westport reisde ik met de nieuwe groep verder naar de Franz Josef Glacier. De nieuwe groep bleek heel leuk en de rest van Nieuw Zeeland bleef ik met deze groep samen reizen. De Franz Josef Glacier is toch wel één van de hoogtepunten van mijn reis. Ik kreeg namelijk de kans om met een helikopter naar de gletsjer te vliegen om vervolgens een vijf uur durende hike over het ijs te maken. De helikoptervlucht was maar kort, maar wel ontzettend tof! Je hebt een super mooi uitzicht over de gletsjer én de ervaring van een helikoptervlucht is uniek! De hike was niet minder spectaculair. Je loopt door een ijslandschap met aan je voeten enorme spikes om niet te vallen. Onderweg loop je door enorme gletsjerspleten waardoor het ijs aan alle kanten meters boven je uitsteekt. Ik heb die dag denk ik wel duizend foto’s gemaakt!

Na de Franz Josef Glacier reden we door naar Lake Wanaka. Onderweg hebben we een aantal prachtige dingen gezien. We stopten onder andere voor een ochtendwandeling bij Lake Matheson waar je de weerspiegeling van de bergen in het water kan bewonderen. Daarna stopten we ook bij de Blue Pools. De Blue Pools hebben hun naam te danken aan het onwijs blauwe gletsjerwater dat in kleine stroompjes door het landschap slingert. Natuurlijk moesten alle mannen (en een aantal stoere vrouwen) daar nog even van een brug in het ijskoude water springen. Vervolgens gingen we verder naar Lake Wanaka.

Het landschap rondom Lake Wanaka was totaal anders dan wat we daarvoor hadden gezien. Het gebied rondom het meer is heel droog en bergachtig, dus er groeit eigenlijk weinig. Het meer wordt omringd door kale bergtoppen die verdwijnen tussen de wolken. Een heel apart landschap om te zien. Die avond besloten we mee te doen met de pubquiz van het hostel. We hadden een leuke avond, maar aan het eind van de avond wees de quizmaster ons er wel even op dat we het zuiderlicht buiten hadden gemist. Super balen, aangezien we dat toch wel hoog op ons must see lijstje hadden staan!

We hadden niet heel veel tijd in Wanaka, de volgende dag was het alweer tijd om door te reizen naar Queenstown. ’s Ochtends beklommen we nog een van de bergtoppen rondom het meer. Het uitzicht over het meer was geweldig. Ik had graag nog wat langer in Wanaka gebleven, maar goed de plek waar wij naartoe gingen was ook niet verkeerd. Queenstown wordt the adventure capital of the world genoemd. Je kunt er álles doen wat met extreme sporten te maken heeft. Naast extreem feesten hebben wij helemaal niéts gedaan dat met extreme sporten te maken heeft. We waren zo moe van het reizen dat we eens lekker een paar daagjes in de stad hebben rondgehangen en verder he-le-maal niks hebben gedaan. We wisten dat we later nog een keer in Queenstown zouden komen, dus het was verantwoord luieren.

Vanuit Queenstown kon je ervoor kiezen om ook het deep south van Nieuw Zeeland te verkennen. In het zuiden van het Zuidereiland heb je fjorden, nóg meer prachtige landschappen en een eiland waar je kiwi’s kan spotten. Heeel vroeg in de ochtend vertrokken we met een flinke Queenstown-kater naar Milford Sound. Je kunt in Milford Sound een geweldige cruise maken langs Nieuw-Zeelandse fjorden. En alsof dat nog niet genoeg natuurschoon is, vind je er ook nog prachtige watervallen. Ondanks de vermoeidheid genoot ik die dag van het geweldige landschap. We hadden een drukke dag, want we maakten ook nog een tussenstop bij de Mirror Lakes, waar je de weerspiegeling van de bergen in het water kunt bewonderen.

Daarna reisden we door naar het zuidelijkste puntje van Nieuw Zeeland, Stewart Island. Ik denk dat ik in mijn leven nog nooit zoveel heb gelachen als op Stewart Island. Ik zal het kleine eilandje dan ook nooit meer vergeten. Het eiland is echt hartstikke mooi hoor, maar er is verder werkelijk waar he-le-maal NIKS te beleven. Helaas hadden ik en mijn reisgenootje Siobhan al besloten dat we hier een tussenstop van drie dagen zouden maken. Nu weten mensen die mij een beetje kennen dat ik echt een stadsmens ben en dat ik weinig kan met plekken waar niks te beleven valt. De ‘eilandgekte’ overviel me dan ook al de eerste dag, tot grote hilariteit van de rest van de groep. De eerste avond besloten we de lokale kroeg te verkennen. Dat hadden we beter niet kunnen doen, want de enige gasten waren een paar middelbare vissersmannen die nog nooit een groep jonge meiden in de kroeg hadden gezien. Het was een hilarische avond. We praatten met John Berry, die al zijn hele leven op het eiland woonde en ongeveer nog drie tanden over had. Al gauw nam ik plaats achter de piano om ‘Pianoman’ te spelen en de vissersmannen zongen in enigszins beschonken toestand enthousiast mee. Weer een ervaring rijker zullen we maar zeggen.

Stewart Island staat bekend om drie dingen: pinguïns, kiwi’s én het zuiderlicht. Iedere avond gingen we er enthousiast op uit om deze drie dingen te spotten, maar het werd geen succes. Geen pinguïns, geen kiwi’s én geen zuiderlicht. Wél hadden ze in het hostel een eindeloze voorraad aan DVD’s, dus keken we drie dagen lang lekker films onder een dekentje. Ook niet verkeerd.

Na drie dagen was ik heel blij dat ik weer voet op het vasteland kon zetten. We keerden terug naar Queenstown. Dit keer waren we iets actiever in Queenstown en beklommen we Queenstown-hill. Ik denk dat ze de naam moeten veranderen in Queenstown-mountain, want de tocht naar boven viel niet mee. Het uitzicht bovenop was het overigens dubbel en dwars waard. Bovenop kon je ook nog bungeejumpen. Ik heb ongeveer een uur staan twijfelen, maar uiteindelijk toch besloten om het niet te doen. Daar heb ik wel een béétje spijt van, dus ik heb me voorgenomen dat wanneer de kans zich nog een keer voordoet ik het wél zeker ga doen.

Na Queenstown was het alweer tijd voor onze laatste stop: Mount Cook National Park. Dit keer hadden ze het beste écht voor het laatst bewaard, wat een geweldige plek is dit! De eerste dag kwamen we wat later op de dag aan, maar we wilden toch graag een wandeling maken door het park. Onze gids waarschuwde ons dat we écht voor het donker terug moesten zijn, want het is pikdonker en de temperatuur in het park daalt snel. We namen het advies ter harte, want een wandeling die je normaal in 4 uur doet, deden wij in 2,5 uur. Ik had besloten om drie dagen in het park te blijven, dus de dagen daarna maakte ik nog meer wandelingen. Ik kon geen genoeg krijgen van het geweldige uitzicht! Siobhan en ik besloten ook nog een stargazing tour te gaan doen. Mount Cook is de perfecte plek om naar de sterren te kijken, want het is een van de donkerste plekken op aarde. We kregen de mogelijkheid om met een telescoop naar Jupiter, Saturnus en de sterren te kijken. Ik wist eigenlijk helemaal niks over het heelal, dus ik vond het erg interessant om er iets meer over te leren.

Na Mount Cook National Park was het tijd om door te reizen naar ons eindpunt, Christchurch. Ik bleef twee dagen in Christchurch en dat is meer dan genoeg. Ik vind dat het net lijkt of de grote aardbeving daar gisteren heeft plaatsgevonden. Alles in de stad is nog volledig verwoest. De stad heeft wel een leuk artistiek karakter, dus het is zeker de moeite waard om er een dagje rond te kijken. Ook vond ik het fijn om na alle natuur weer even in de stad te zijn en lekker te genieten van de hippe cafeetjes die de stad rijk is.

Vanuit Christchurch vloog ik naar Auckland en een aantal dagen later was het tijd om aan mijn 32 uur durende terugvlucht naar Nederland te beginnen. Ik zag er erg tegenop, maar achteraf viel de reis wel mee. Ik ben aan de ene kant blij om terug in Nederland te zijn, maar aan de andere kant zou ik het liefst zo snel mogelijk weer op pad gaan!! Wordt zeker vervolgd…